نویسنده

• رسول عربخانی

دانشجوی دکتری تاریخ معاصر عثمانی، دانشگاه غازی آنکارا

چکیده

همزمان با آغاز زوال اقتدار سیاسی اقتصادی دولت عثمانی طی قرن نوزدهم، ظهور اولین نشانه‌های بیداری ملی در میان اقلیت‌های درون امپراطوری عثمانی که خواستار استقلال و خودمختاری بودند، دولتمردان نظام را با چالشی جدی و در عین حال جدید و بی‌سابقه مواجه ساخت.چگونه می‌توان تمامیت ارضی عثمانی را حفظ کرد و آن را از خطر تجزیه رهانید؟مهمترین و در عین حال اولین ایدئولوژی سیاسی که تلاش کرد به این سؤال پاسخ دهد و راه‌حلی برای مسأله‌ی فوق بیاید، اندیشه‌ی «عثمانی‌گرایی» بود.رویکرد این سیاست که محور عمده‌ی اصلاحات سیاسی اجتماعی سراسر قرن نوزدهم عثمانی از تنظیمات تا پایان مشروطه‌ی دوم به شمار می‌رود، ایجاد وحدت و همبستگی میان اتباع ساکن امپراطوری از طریق اعطای تساوی حقوقی به آنها و مشارکت دادنشان در اداره‌ی امور کشور بود.هدف مقاله‌ی حاضر بررسی ماهیت و ابعاد این سیاست و در عین حال میزان کارآیی آن در حل مسایل امپراطوری می‌باشد.

کلیدواژه‌ها

• عثمانی‌گرایی
• امپراطوری عثمانی
• اصلاحات

عنوان مقاله [English]

Ottoman Thought in the History of Ottoman Reforms

نویسنده [English]

• Rasouk ArabKhani

PhD student in Contemporary Ottoman History, Gazi University, Ankara