نوع مقاله : علمی- پژوهشی
نویسندگان
1 استاد گروه تاریخ دانشگاه لرستان
2 استادیار تاریخ، گروه تاریخ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، ایران، خرم آباد
3 دانش‌آموخته دکترای تاریخ ایران دورۀ اسلامی، دانشگاه لرستان
چکیده
در بررسی مناسبات صفویه و عثمانی، معمولاً بر ماهیت ستیزهجویانۀ آن تأکید شده است. با وجود تنشهای مستمر بین دو دولت که از پشتوانه های ایدئولوژیک نیز برخوردار بود، صفویان به دلایل مذهبی، سیاسی و اقتصادی و ضرورت های عینی و عقلانی، از همان آغاز در سیاست خارجی خویش نسبت به دولت عثمانی، به رابطۀ تعاملی و همگرایی مبتنی بر صلح و صلاح میاندیشیدند. از این رو، یکی از جنبه های مهم روابط صفویه و عثمانی در کنار حالت دشمنی و ستیزه جویانه، روابط مسالمت آمیز بود که از آن به صلحطلبی یا صلحدوستی تعبیر میشود. این سیاست در مکتوبات ارسالی شاه عباس یکم (حک: 995-1038ق/ 1587-1629م) به سلاطین عثمانی و معاهدات منعقده بین دو کشور در این دوره، به خوبی نمایان است. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی، سیاست صلحطلبی شاه عباس یکم در برابر دولت عثمانی با تکیه بر متن مکاتبات و معاهدات سیاسی دو طرف مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که راهبرد اصلی سیاست خارجی شاه عباس در برابر حکومت عثمانی، اصل صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز و پایبندی به قراردادها و پیمان‌های منعقده با آن دولت بوده است. این سیاست متأثر از آموز ههای دینی و واقع یتهای عینی بود که میتوانست بر موجودیت و بقای دولت صفوی تأثیرگذار باشد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
Peacemaking Policy of Shah Abbas I towards the Ottoman Government (With citation to Correspondence and Treaties)
نویسندگان [English]
- Jahanbakhsh Savagheb 1
- Shahab Shahidani 2
- Parvin Rostami 3
1 Professor in Department of History, Lorestan University
2 Assistant Professor, Department of History, Lorestan University
3 PhD in History of Islamic Iran, Lorestan University
چکیده [English]
In the study of Safavid and Ottoman relations, it is usually emphasized on its militant nature. Despite the continuing tensions between the two governments, which enjoyed ideological backing, but for religious, political and economic reasons, and for objective and rational necessities, the Safavids, from the outset, in their foreign policy towards the Ottoman state, were interacting and conspiracy based on peace and well-being. Hence, one of the important aspects of the Safavid and Ottoman relations, along with enmity and militancy, was peaceful relations, which are also interpreted as peace-loving. This policy is well represented in the writings of Shah Abbas I (1587-1629) to the Ottoman Sultans and the treaties between the two countries during this period. In this research, using descriptive - analytical method, the policy of peacefulness of Shah Abbas I to the Ottoman government, based on the text of the correspondence and political treaties between the two parties, has been studied. The research findings indicate that the main strategy of foreign policy of Shah Abbas I towards the Ottoman government was the principle of peace and peaceful co-existence and adherence to the contracts and treaties concluded with them. This policy was influenced by religious doctrines and objective realities that could have influenced the existence and survival of the Safavid state.
کلیدواژه‌ها [English]
- Safavid
- Ottoman
- Shah Abbas I
- Peacefulness
- Correspondence
- Political Treaties
)