سمیه بختیاری
چکیده
تأسیسات اقامتی و پذیرایی، از زیرساختهای مهم صنعت جهانگردی است که دغدغۀ فراهمآوردن آن برای گردشگران خارجی از ابتدای دورۀ پهلوی در بین مسئولان حکومت وجود داشت. بررسی وضعیت تأسیسات اقامتی و پذیرایی ...
بیشتر
تأسیسات اقامتی و پذیرایی، از زیرساختهای مهم صنعت جهانگردی است که دغدغۀ فراهمآوردن آن برای گردشگران خارجی از ابتدای دورۀ پهلوی در بین مسئولان حکومت وجود داشت. بررسی وضعیت تأسیسات اقامتی و پذیرایی اصفهان بهعنوان یکی از قطبهای جهانگردی کشور که همواره از دورۀ صفوی تاکنون مرکز توجه گردشگران بوده، اهمیت بهسزایی دارد. با این رویکرد، هدف این پژوهش، بررسی زمانمند چگونگی توسعۀ تأسیسات جهانگردی استان اصفهان در جریان برنامههای عمرانی و مقایسۀ آن با دیگر استانها و قطبهای گردشگری در دورۀ پهلوی است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که سازمان برنامه تا پیش از تأسیس سازمان جلب سیاحان در ۱۳۴۲ش/1963م، علیرغم اذعان به اهمیت توسعۀ صنعت جهانگردی در کشور، بودجهای برای تأسیسات جهانگردی اختصاص نداده بود. در طی برنامههای عمرانی چهارم و پنجم، اقدامات بسیاری در زمینۀ ساخت و توسعۀ تأسیسات اقامتی و پذیرایی صورت گرفت. با این حال، استان اصفهان سهم کوچکی از تحول تأسیسات اقامتی و پذیرایی کشور را داشت و صرفنظر از استان مرکزی با محوریت شهر تهران بهعنوان پایتخت، استانهای فارس، خراسان، خوزستان، مازندران و گیلان بیش از استان اصفهان تأسیسات اقامتی داشتند. این پژوهش به روش تحلیل تاریخی و با رویکرد توصیفی و تحلیلی بر اساس اسناد آرشیوی و گزارشهای دولتی، مصاحبۀ فعال و مطالعات کتابخانهای نگاشته شده است.