محسن آقاحسنی؛ امیر تیمور رفیعی؛ سیدحسن قریشی؛ حمیدرضا جدیدی
چکیده
شبیه‌خوانی یا تعزیه هنر اصیل ایرانی است که به منظور نشر و گسترش فرهنگ و مفاهیم عاشورایی، قرن‌ها پس از واقعۀ عاشورا شکل گرفت. پدیده‌ای که حاصل تلفیق اندیشه و تفکر ایرانی و آموزه‌های اسلامی است و از ...
بیشتر
شبیه‌خوانی یا تعزیه هنر اصیل ایرانی است که به منظور نشر و گسترش فرهنگ و مفاهیم عاشورایی، قرن‌ها پس از واقعۀ عاشورا شکل گرفت. پدیده‌ای که حاصل تلفیق اندیشه و تفکر ایرانی و آموزه‌های اسلامی است و از جنبههای مختلف میتوان به تحقیق و بررسی آن پرداخت. ابهامات و سؤالات متعددی دربارۀ شکلگیری این آیین نمایشی متصور است؛ از جمله آنکه آنچه را که امروز به عنوان تعزیه یا شبیه‌خوانی شاهدیم، دقیقاً در چه دورهای از تاریخ برای اولین بار مشاهده شده است؟ دورههای صفویه، افشاریه، زندیه و قاجاریه محتملترین دورههاییاند که نظرات متناقض کارشناسان را در این مورد به خود معطوف داشتهاند. یافتن پاسخ برای این سؤال در درجۀ اول قدمت این آیین نمایشی را نشان میدهد و در درجۀ دوم اصالت ایرانی بودن این هنر را در برابر فرضیۀ تقلیدی بودن آن از غرب به اثبات میرساند. برآیند گردآوری مطالب کتابخانهای و بررسی نظر کارشناسان، مستندات و گزارشهای تاریخی و سفرنامههای گردشگران در این تحقیق و شیوۀ تحلیلی و توصیفی، ما را برای پاسخ به این سؤال، به اواخر دورۀ زندیه هدایت میکند.
